Doekle Terpstra lijkt oprecht niet te begrijpen waarom hij zoveel hoon en woede oogst met zijn initiatief 'benoemen en bouwen'. In wat voor land leven we, vroeg hij zich naar aanleiding van de felle kritiek op zijn oproep om ten strijde te trekken tegen de verwildering van de Nederlandse samenleving eerder al af, dat een pleidooi voor tolerantie zulke reacties losmaakt.
Een land, misschien, waar al meer dan dertig jaar van moedwillig wanbeleid de bevolking een beetje cynisch heeft gemaakt? Hoe goed Terpstra het ongetwijfeld ook allemaal bedoelt, sussende woorden en goede intenties volstaan niet om het vertrouwen te herstellen in een maatschappelijke elite die al decennialang hopeloos faalt in het vinden van eigen oplossingen voor de migratieproblematiek, maar zich ondertussen wel geroepen voelde om oplossingen gebaseerd op gezond verstand, zoals een migratiestop, onbespreekbaar te houden.
Dertig jaar? Ja, want zo lang is het ondertussen al geleden dat vanuit de grote steden de eerste signalen kwamen dat massamigratie van groepen zonder enige binding met de Nederlandse cultuur en volksaard serieuze spanningen met zich mee bracht. De opkomst van rechts-radicale partijen als CP en CD was een signaal dat er iets serieus mis aan het gaan was . Een verantwoord handelende elite zou dat signaal op waarde hebben geschat en met passende maatregelen zijn gekomen, een 'benoemen en bouwen' avant la lettre als het ware. Het afkondigen van een migratiestop zou het meest voor de hand hebben gelegen, zodat de problemen rond reeds aanwezige migranten opgelost zouden hebben kunnen worden alvorens tot een beslissing te komen eventueel verdere migratie toe te staan.
Er gebeurde iets heel anders, massaal werd ten strijde getrokken tegen de boodschappers en de achterban die ze vertegenwoordigden. Reel bestaande problemen werden genegeerd en gebagatelliseerd, om de aandacht te kunnen richten op het werkelijke probleem: het racisme van het grootstedelijk grauw. Een miljoenenverslindende antidiscriminatie industrie werd opgetuigd om dit kwaad uit te roeien, terwijl onder het mom 'gezinshereniging' de migratiestroom uit vrolijk doorging. Structureel werd het symptoom, de opkomst van extreemrechts, bestreden in plaats van de ziekte, een onverantwoord migratiebeleid.
Omdat dweilen met de kraan open nu eenmaal weinig zoden aan de dijk zet, werden geen van de problemen rond migratie ooit opgelost. Een toenemend aantal Nederlanders kon dat met eigen ogen waarnemen, want ten gevolge van een gestaag uitdijende migrantenpopulatie mochten ook kleinere gemeenten zich in de loop van de jaren negentig verheugen in de aanwezigheid van hun medelanders. Het gevolg was een een langzaam in kracht winnende vloed van onvrede die uitmondde in de massale bijval die Pim Fortuin in 2002 onder het volk oogstte.
Sindsdien is de geest uit de fles, maar tot een radicale breuk met het migratiebeleid van de afgelopen decennia is het nooit gekomen. Nog steeds behandelen zachte heelmeesters de wond. Migratiestop? Onbespreekbaar. Uitzetting van criminele migranten? Onbespreekbaar. Er is in de vijf jaren sinds de dood van Fortuin dan ook geen enkele verbetering opgetreden, met als gevolg een voortwoekerende onvrede waarvan Geert Wilders met zijn forse uitspraken de spreekbuis geworden is.
Is het nu echt zo raar dat, gezien het bovenstaande, een oproep tot een burgerinitiatief die onbeschaamd wordt ondertekend door politici die medeverantwoordelijkheid dragen voor het migratiedrama, op hoon wordt getrakteerd? Met een beetje gezond verstand had Terpstra toch zelf ook wel kunnen voorzien dat elke kans om de mensen op de banken te krijgen verspeeld werd op het moment dat hij leden van de bestuurlijke elite mee liet tekenen. Één aspect van deze oproep verdient overigens zonder meer lof, namelijk het feit dat Terpstra christendemocraten en liberalen zoals Elco Brinkman en Hans Dijkstal zo gek heeft gekregen hun nek uit te steken en zijn oproep te steunen. Bij velen bestaat de neiging de schuld voor het migratiedrama exclusief in de schoenen te schuiven van 'links'. In werkelijkheid was (en is) ons rampzalige migratiebeleid het product van een brede consensus onder de maatschappelijke elite.
Benoemd is er van begin af aan, maar het het antwoord van de maatschappelijke elite was (en is) bagatelliseren, marginaliseren en criminaliseren. En dat, waarde heer Terpstra, is waarom deze oproep zovelen in het verkeerde keelgat is geschoten.
Een land, misschien, waar al meer dan dertig jaar van moedwillig wanbeleid de bevolking een beetje cynisch heeft gemaakt? Hoe goed Terpstra het ongetwijfeld ook allemaal bedoelt, sussende woorden en goede intenties volstaan niet om het vertrouwen te herstellen in een maatschappelijke elite die al decennialang hopeloos faalt in het vinden van eigen oplossingen voor de migratieproblematiek, maar zich ondertussen wel geroepen voelde om oplossingen gebaseerd op gezond verstand, zoals een migratiestop, onbespreekbaar te houden.
Dertig jaar? Ja, want zo lang is het ondertussen al geleden dat vanuit de grote steden de eerste signalen kwamen dat massamigratie van groepen zonder enige binding met de Nederlandse cultuur en volksaard serieuze spanningen met zich mee bracht. De opkomst van rechts-radicale partijen als CP en CD was een signaal dat er iets serieus mis aan het gaan was . Een verantwoord handelende elite zou dat signaal op waarde hebben geschat en met passende maatregelen zijn gekomen, een 'benoemen en bouwen' avant la lettre als het ware. Het afkondigen van een migratiestop zou het meest voor de hand hebben gelegen, zodat de problemen rond reeds aanwezige migranten opgelost zouden hebben kunnen worden alvorens tot een beslissing te komen eventueel verdere migratie toe te staan.
Er gebeurde iets heel anders, massaal werd ten strijde getrokken tegen de boodschappers en de achterban die ze vertegenwoordigden. Reel bestaande problemen werden genegeerd en gebagatelliseerd, om de aandacht te kunnen richten op het werkelijke probleem: het racisme van het grootstedelijk grauw. Een miljoenenverslindende antidiscriminatie industrie werd opgetuigd om dit kwaad uit te roeien, terwijl onder het mom 'gezinshereniging' de migratiestroom uit vrolijk doorging. Structureel werd het symptoom, de opkomst van extreemrechts, bestreden in plaats van de ziekte, een onverantwoord migratiebeleid.
Omdat dweilen met de kraan open nu eenmaal weinig zoden aan de dijk zet, werden geen van de problemen rond migratie ooit opgelost. Een toenemend aantal Nederlanders kon dat met eigen ogen waarnemen, want ten gevolge van een gestaag uitdijende migrantenpopulatie mochten ook kleinere gemeenten zich in de loop van de jaren negentig verheugen in de aanwezigheid van hun medelanders. Het gevolg was een een langzaam in kracht winnende vloed van onvrede die uitmondde in de massale bijval die Pim Fortuin in 2002 onder het volk oogstte.
Sindsdien is de geest uit de fles, maar tot een radicale breuk met het migratiebeleid van de afgelopen decennia is het nooit gekomen. Nog steeds behandelen zachte heelmeesters de wond. Migratiestop? Onbespreekbaar. Uitzetting van criminele migranten? Onbespreekbaar. Er is in de vijf jaren sinds de dood van Fortuin dan ook geen enkele verbetering opgetreden, met als gevolg een voortwoekerende onvrede waarvan Geert Wilders met zijn forse uitspraken de spreekbuis geworden is.
Is het nu echt zo raar dat, gezien het bovenstaande, een oproep tot een burgerinitiatief die onbeschaamd wordt ondertekend door politici die medeverantwoordelijkheid dragen voor het migratiedrama, op hoon wordt getrakteerd? Met een beetje gezond verstand had Terpstra toch zelf ook wel kunnen voorzien dat elke kans om de mensen op de banken te krijgen verspeeld werd op het moment dat hij leden van de bestuurlijke elite mee liet tekenen. Één aspect van deze oproep verdient overigens zonder meer lof, namelijk het feit dat Terpstra christendemocraten en liberalen zoals Elco Brinkman en Hans Dijkstal zo gek heeft gekregen hun nek uit te steken en zijn oproep te steunen. Bij velen bestaat de neiging de schuld voor het migratiedrama exclusief in de schoenen te schuiven van 'links'. In werkelijkheid was (en is) ons rampzalige migratiebeleid het product van een brede consensus onder de maatschappelijke elite.
Benoemd is er van begin af aan, maar het het antwoord van de maatschappelijke elite was (en is) bagatelliseren, marginaliseren en criminaliseren. En dat, waarde heer Terpstra, is waarom deze oproep zovelen in het verkeerde keelgat is geschoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten