Discriminatie verboden?

Discriminatie verboden? Niet als het de goede zaak dient. De Universiteit van Utrecht heeft besloten om 15 student-assistentschappen exclusief voor allochtonen beschikbaar te maken. Een opmerkelijk bericht, omdat de facade van 'gelijke geschiktheid' wordt verlaten.

Overheidsinstanties, semi-publieke organisaties en delen van het bedrijfsleven flirten al jaren met de grenzen van discriminatiewetgeving door openlijk het beleid te voeren mannelijke autochtone sollicitanten bij "gelijke geschiktheid" af te wijzen ten faveure van vrouwen en minderheden. Dat is een beleid dat door sollicitanten ontlopen kan worden door evident beter te zijn dan kandidaten uit voorkeursgroepen. Hier gaat het echter om pure en onbeschaamde selectie op etniciteit.

Overigens is het minder nieuw dan het lijkt, het NWO heeft al jaren het moziaek programma, waarbij het primaire selectiecriterium is dat de aanvrager geen blanke autochtone Nederlander mag zijn. Halfbloedjes zijn overigens ook niet gewenst.

Voor alle duidelijkheid: dit is echte discriminatie. Niet het soort vage en nauwelijks hard te maken verhalen over achterstelling waarin de anti-discriminatieindustrie grossieert. Dit is specifiek wat Artikel 1 van de grondwet beoogde te voorkomen, keiharde bevoordeling of achterstelling op basis van etnische afkomst.

Maar goed, het levert de gezeten academische elite een schoon geweten op. Daar moeten de belangen van autochtone aspirant wetenschappers dan maar even voor wijken.

Brave indoctrinatieslachtoffertjes...

Goed nieuws, de kosten en moeite die overheid en sociale elite zich getroost hebben bij de multiculturele indoctrinatie van de afgelopen decennia blijken toch geen volstrekt verspilde moeite te zijn geweest.

Bleek eerder uit een onderzoek dat een meerderheid van de bevolking de naoorlogse migratie de grootste vergissing uit de Nederlandse geschiedenis vindt, nu blijkt dat al dat enthousiaste propageren, op school en in de media, van de dogma's van de multiculturaliteit toch wel enig effect heeft gesorteerd.

Uit een onderzoek blijkt namelijk dat een significant deel van de Nederlanders immigratie meer als een "kans" ziet dan als een "probleem" en een grote meerderheid nog altijd met droge ogen de cliché durft te onderschrijven dat immigratie een verrijking van de cultuur is.

Er is toch wel een speciaal soort blindheid voor nodig om de sociale desintegratie ten gevolge van de massamigratie van de afgelopen decennia als verrijking te omschrijven.

Maar goed, een meerderheid van de Nederlandse bevolking heeft nog altijd minder dan 5% allochtonen in de buurt wonen. In die situatie kun je jezelf wel enige dromelarij veroorloven over de verrijking die van migratie uitgaat en al die mooie kansen die een instroom van nieuwkomers biedt.

Albert Heijn schiet te hulp...

'Prachtig wordt de wijk met AH', kopte de Volkskrant een tijdje terug naar aanleiding van de opening van een Albert Heijn in de Betje Wolffstraat in Den Haag. Minister van Wonen, Wijken en Integratie Ella Vogelaar vond het openen van deze winkel zo'n heugelijk feit dat ze de Algemene Politieke Beschouwingen zelfs even liet wat ze waren om de opening met een toespraak op te luisteren.

De Albert Heijn aan de Leyweg die vorig jaar vertrok

Ook mede PvdA'er Henk Kool, Haags wethouder van sociale zaken, was enthousiast: ‘Ik ben hartstikke trots op deze winkel, ik ben hartstikke trots op Albert Heijn.’ Het zegt alles over de luchtkastelen die in de naar Vogelaar vernoemde probleemwijken worden opgetrokken, dat van de simpele vervanging van een C1000 door een Albert Heijn zulke hooggespannen verwachtingen worden gekoesterd.

In het artikel wordt gedaan alsof een verouderde C1000 uit quasi-idealistische motieven is vervangen door een spiksplinternieuwe Albert Heijn. De werkelijkheid is dat de Betje Wolffstraat in een vorige stadsvernieuwingsronde een aantal jaar geleden al een grondige renovatie heeft ondergaan. Het gebouw waarin eerst de C1000 zat en nu de Albert Heijn is het product van die renovatie. Niets verouderde C1000 dus, maar gewoon een normale supermarkt in een pand van een aantal jaar oud die als onderdeel van een zakendeal in handen van Albert Heijn terecht is gekomen (zie voor details over dat laatste: hier en hier).

Vol trots wordt vermeld dat Albert Heijn heeft beloofd personeel uit de buurt in te zetten. Wat denken deze mensen, dat het personeel van de C1000 werd ingevlogen uit sjieke wijken als de Staatsliedenbuurt en het Benoordenhout?

Ene Jan-Willem Grievink wordt in het Volkskrant artikel opgevoerd als supermarkt deskundige. "Andere supermarkten bezoek je om iets te kopen," orakelt hij, "bij Albert Heijn heeft het winkelen ook iets sociaals."

Zijn dit de strohalmen waaraan men zich vastklampt?

Je zou bijna geloven dat de inboorlingen een voorheen ongekend genot mogen smaken. De werkelijkheid is dat een paar straten verderop het grotere winkelcentrum De Leyweg is gelegen. Daar zat tot voor kort een Albert Heijn, maar die is vorig jaar vertrokken en vervangen door een vestiging van de Hoogvliet. Aan het ontbreken van een Albert Heijn heeft het dus niet gelegen bij de verloedering van wat ooit een doodgewone buurt was, waarvan niemand het in zijn hoofd zou hebben gehaald te spreken over een probleemwijk.

De realiteit is dat deze wijken ten gevolge van een volstrekt onverantwoord migratiebeleid de laatste decennia blootstaan aan een onafgebroken stroom van nieuwkomers. Inmiddels bedraagt het percentage allochtonen in het postcodegebied van dit Albert Heijn filiaal meer dan 46%. Ook het grootste deel van de autochtone bewoners is echter nieuwkomer, afkomstig uit wijken waar je inmiddels geen blanke meer aantreft, zoals de Schilderswijk en Transvaal. Hoe kan zo'n massale instroom leiden tot iets anders dan grootscheepse sociale desintegratie?

Het AD besteedde enige tijd geleden aandacht aan de Betje Wolffstraat:

Een gezin in de straat is duidelijk: het gaat niet goed met Moerwijk West (hetgebied tussen Erasmusweg, Betje Wolffstraat, Loevesteinlaan en Zuiderpark). "Ik laat mijn dochter (17) niet meer na donker naar de C1000 in de Betje Wolffstraat gaan. Daar is het niet meer veilig," aldus de vader des huizes.

De man somt een reeks incidenten op van de laatste tijd. De meest in het oog springende: een verwarde man die met een slagersmes bezoekers in de C1000 bedreigt; baldadige jongeren die er (tijdelijk) met de motor van een politieagent vandoorgaan; de vele ruiten die worden ingegooid bij winkeliers in de Betje Wolffstraat; de beroving op klaarlichte dag van mensen die net hadden gepind naast de C1000; en een veelvoorkomende: net gekocht eten dat zo van de transportband bij de supermarkt wordt gepikt."

Bron

Gelukkig is het einde van al deze ellende nu in zicht, met dank aan Albert Heijn. Tenminste, voor wie in fabeltjes gelooft. Wie er wat meer realistische ideeen op nahoudt, zal zich realiseren dat het herstellen van sociale verbanden heel wat moeilijker is dan het vernietigen ervan. Daar is heel wat meer voor nodig dan het vervangen van een C1000 door een Albert Heijn.

Onwil of onkunde...

In Gouda rijdt de bus sinds zaterdag een stukje om, in een poging overlast, agressie en criminaliteit door allochtone jongeren te vermijden. Een woordvoerster van busbedrijf Connexion verklaart dat er de afgelopen paar maanden zeven ernstige incidenten in Gouda zijn geweest. Het zou gaan om het bespugen, bedreigen en beroven van de bestuurders. Ook stuiten de chauffeurs op wegblokkades en wordt op straat tegen de bus aangeschopt. "De chauffeurs staan echt doodsangsten uit." Het resultaat is dat buschauffeurs, met instemming van hun bedrijf, een deel van de Goudse probleemwijk Oosterwei overslaan.

Burgemeester Wim Cornelis
Pvda'er ontkent dat er sprake is van een reeks incidenten

Volgens Pvda burgemeester Wim Cornelis is er geen sprake van een reeks incidenten: "Het betreft een beroving die voor de chauffeurs aanleiding is geweest om een stukje om te gaan rijden. Als er meer aan de hand zou zijn, had ik dat wel van de politie gehoord. Overigens is het besluit van de chauffeurs heel begrijpelijk."

Gaat het hier nu om ouderwetse struisvogelpolitiek of is er iets fundamentelers aan de hand, namelijk dat het de autoriteiten echt ontbreekt aan het vermogen of de middelen om dit soort misstanden waar te nemen. Cynici zullen geneigd zijn om het eerste aan te nemen, maar is de tweede optie feitelijk niet veel verontrustender?

Op een persoonlijke noot: na onze studie in Leiden zochten mijn vriendin en ik een woonplaats. We dachten Gouda, dat moet nog een leuk knus stadje zijn. Dat was tweede helft jaren negentig. Toen al werden we er door iemand die Gouda goed kende op gewezen dat de zegeningen van de multiculturele samenleving ook daar al volop geteld konden worden.

Goed om te zien dat de autoriteiten in de meer dan tien jaar die sindsdien verstreken zijn de problemen voortvarend hebben aangepakt.

Ondertussen zijn ouderen de dupe van de gang van zaken.

Quelle Horreur...

Soms wordt je in het leven op je wenken bediend. Ik schreef in een vorig bericht al over de angst om voor racist versleten te worden die zelfs de vrijgevochten scribenten van Het Vrije Volk in de greep heeft. Een perfecte illustratie daarvan volgde gisteren in de vorm van het protest van Muriel Muyres tegen de sneer die in de rubriek "Ondertussen, bij de buren" werd uitgedeeld aan het Olympisch Elftal van Foppe de Haan.

In die rubriek wordt een overzicht gegeven van verwijzingen naar artikelen her en der op het internet die in de ogen van de redactie van Het Vrije Volk wel eens van interesse zouden kunnen zijn voor bezoekers van de site. Regelmatig wordt daarbij gebruik gemaakt van spot en ironie. Zo werd afgelopen zondag met de tekst "Foppe's jonge multikul-oranje gered door één van de weinige blanken" verwezen naar een wedstrijdverslag in De Telegraaf van het in blessuretijd behaalde 2-2 gelijkspel van het Nederlands Olympisch voetbalteam tegen de Verenigde Staten.

Schaamte
Die woorden schoten Muyres in het verkeerde keelgat. "Ondanks de dramatisch mislukte multiculturele samenleving (...) steun ik iedere voetballer die ons land vertegenwoordigt," verklaart Muyres geschokt. Fantastisch, niemand weerhoudt Muyres en de medeondertekenaars van zijn protest ervan iedereen die een oranje shirt aantrekt blind en onvoorwaardelijk te steunen. Alleen was de reden dat de sneer werd uitgedeeld nou juist dat deze voetballers een jaar geleden in een onbewaakt ogenblik de indruk hadden gewekt dat ze zichzelf, puntje bij paaltje, toch vooral zagen als vertegenwoordiger van hun land van herkomst, door na het behalen van het Europees Kampioenschap voor jeugdteams te gaan zwaaien met Surinaamse vlaggen. Dat leidde alom tot verontwaardigde reacties en bracht de KNVB ertoe het wapperen met buitenlandse vlaggen door spelers van vertegenwoordigende elftallen officieel te verbieden.

De sneer waar Muyres en de zijnen zich zo druk over maken is hoogstwaarschijnlijk weinig meer dan een verlaatte uiting van de irritatie die dat incident opriep. Hier zou een verhandeling kunnen volgen over het belang van humor als uitlaatklep voor maatschappelijke spanningen, maar ik zal het er bij laten vast te stellen dat je zo druk maken over over een snedige opmerking en daarbij een woord als "schaamte" te gebruiken, getuigt van humorloosheid en een ernstig gebrek aan relativeringsvermogen. Over de geur van morele zelfbevlekking die dit soort politiek correcte uitingen van ontzetting, die vooral lijken te dienen om de eigen morele verhevenheid ten toon te spreiden, oproepen zwijg ik ook maar.

Wat is er overigens uberhaupt zo verschikkelijk aan om je niet, of minder, te kunnen identificeren met een team waarin je jezelf niet kunt herkennen? De verbondenheid met sporters en sportteams staat en valt bij volstrekt irrationele vormen van emotionele betrokkenheid. Te doen alsof ras daar geen rol bij zou moeten mogen spelen, is weer zo'n dwaze ontkenning van de menselijke aard waar de politiek correcte kliek de laatste decennia een patent op heeft gehad. Het is een feit dat we, op puur instinctief niveau, anders reageren op mensen van onze eigen etniciteit dan op die van een andere. Dat is aangetoond door onderzoek. Wat schieten we er mee op dat te ontkennen of er een drama van te maken?

Geen natuurlijke verschillen?
Alsof deze storm in een glas water al niet bespottelijk genoeg was, getuigt de verwarde en gehaast overkomende bewoording van het protest ook nog eens van een naïef egalitair denken, dat rechtstreeks uit de hoogtijdagen van de maakbaarheidsgedachte lijkt te stammen. "Er zijn geen natuurlijke verschillen tussen mensen" wordt namelijk vol aplomb verkondigd. We zullen er maar vanuit gaan dat in de haast even vergeten is duidelijk te maken dat er wordt gedoeld op verschillen langs raciale lijnen. Het is tenminste moeilijk voor te stellen dat iemand heden ten dage nog zou betogen dat er überhaupt geen aangeboren verschillen in aanleg en begaafdheid bestaan tussen individuen. Maar dan nog blijf het kolder.

Een verschil in huidskleur is immers al een natuurlijk verschil, dus daarmee is het idee dat er geen natuurlijke verschillen langs raciale lijnen zijn op zich al van tafel. De significante verschillen in vatbaarheid voor bepaalde ziektes die tussen raciale groepen bestaan, maken duidelijk dat de verschillen zich ook zeker niet beperken tot de oppervlakte van de huid. Goed, om wat Muyres eigenlijk bedoelde nog maar wat nader te preciseren: waarschijnlijk werd er bedoeld dat er geen verschillen in aanleg voor bepaalde activiteiten is tussen de rassen. Daarmee raken we aan de kern raken van het taboe dat rust op raciaal bepaalde verschillen.

Nu zou je zeggen, dat de zware oververtegenwoordiging van gekleurde spelers in het Olympisch team, al wijst in een andere richting. Op zich zijn er best sociaaleconomische en culturele factoren te vinden die aan die oververtegenwoordiging bijdragen. De voetballers van het Nederlands Elftal komen bijvoorbeeld van oudsher vooral uit de steden, waar altijd wel kinderen voor een partijtje te vinden zijn en pleintjes om op te spelen. Een factor bij de radicale verkleuring van het Nederlandse jeugdteam de afgelopen jaren zou dan kunnen worden gevonden in de even radicale verkleuring van de Nederlandse steden. En zo zijn er ongetwijfeld meer factoren te verzinnen.

Maar kan een zo structurele en totale oververtegenwoordiging van donkere speler als bijvoorbeeld bij het Franse nationale elftal het laatste decennium het geval is en die, blijkens de samenstelling van het Olympisch Elftal, ook ons voorland is, werkelijk louter door omgevingsfactoren worden verklaard?

Het voert te ver om hier uitgebreid op die vraag in te gaan. Het punt is dat het een vraag is die niet op basis van een taboe buiten de orde moet worden geplaatst. Zeker niet in een samenleving die er voor "gekozen" heeft om, behalve een multicultureel, ook een multiraciaal karakter aan te nemen. Want als er namelijk, quelle horreur, onverhoopt nou eens wel gemiddelde verschillen in aanleg bestaan tussen de verschillende raciale groepen die groot genoeg zijn om gevolgen te hebben voor de maatschappelijke prestaties, dan lijkt het toch beter om daar open en rationeel over te kunnen praten.

Zo niet, dan heeft de anti-discriminatieindustrie vrij spel om optimaal misbruik te maken van hun kant en klare verklaring voor verschillen in maatschappelijke prestaties: D-I-S-C-R-I-M-I-N-A-T-I-E.

Angst voor racisme...

Het is fascinerend om te zien hoe groot de angst is om van racisme te worden beschuldig, zelfs in kringen die zichzelf als vrijgevochten verdedigers van het vrije woord zien. Wij wanen ons een moderne en rationele samenleving, maar rond raciale verschillen is sprake van een volledig functionerend taboe, met alle irrationaliteit van dien. Een taboe waaraan zelfs Het Vrije Volk zich maar zeer ten dele weet te ontworstelen.

In een bijdrage onlangs, zette Michiel Mans terecht minister Plasterk op zijn nummer vanwege een tweetal uitspraken in het programma zomergasten. Één daarvan was een nogal gratuite opmerking over het racisme van nobelprijswinnaar James Watson, één van de ontdekkers van de structuur van DNA. Watson kwam vorig jaar in de problemen door uitspraken over de intelligentie van Afrikanen. Plasterk, voelde zich, na een fragment over de wetenschapper Watson, blijkbaar geroepen om zich voor alle zekerheid maar even te distantieeren van de racist Watson.

De affaire Watson was een perfecte illustratie van de hysterie die vraagstukken van raciaal bepaalde verschillen steevast los weten te maken. Watson had in een interview met de Times uitspraken gedaan over verschillen in intelligentie langs raciale lijnen. Het waren tamelijk nuchtere uitspraken, waar op het eerste gezicht weinig tegen in te brengen leek. Het kwam hem desalniettemin te staan op een intellectuele lynchpartij van formaat. De hoogbejaarde Watson, geschokt door de hysterische reacties die hem ten deel vielen, probeerde zijn woorden nog terug te nemen. Terugkrabbelen baatte hem echter niet meer. Spreekbeurten werden afgezegd en hij werd gedwongen terug te treden als hoofd van het wetenschappelijke bureau waar hij werkzaam was.

Het dieptepunt was misschien wel de bekendmaking, op basis van DNA onderzoek, dat Watson zelf in zijn stamboom een zwarte voorouder had. Alsof Watson een rabiaat racist was die met een dergelijke onthulling mooi te grazen was genomen.

Mans betoogt, terecht, dat verschillen tussen raciale groepen niet op een dergelijke manier buiten de discussie moeten worden gehouden. Maar helemaal op zijn gemak met het onderwerp lijkt hij zich toch niet te voelen, getuige het afsluiten van zijn bijdrage met een geforceerd grapje, over hoe een een gedeeltelijke afstamming van Neanderthalers tot hilariteit aan de andere kant van de Middenlandse zee zou leiden, en het uiten van de mening dat hij een klein verschil in gemiddeld IQ niet uitsluit, maar denkt dat dat geen grote gevolgen heeft.

Het probleem is dat maar zeer de vraag is of dat laatste wel klopt. Er kleven, gezien onze 'keuze' om te transformeren naar een multiraciale samenleving, verstrekkende gevolgen aan verschillen in intelligentie tussen raciale groepen. Dat er aantoonbare verschillen bestaan in gemiddeld IQ is voor iedereen die bereid is dit onderwerp open en eerlijk te benaderen wel duidelijk. Hooguit kan er gediscussieerd worden over de oorzaak ervan en dan met name over de vraag welk deel van die IQ-verschillen biologisch gedetermineerd zijn. Dat dat voor 100% het geval is, is aantoonbaar onjuist. Maar het probleem is dat het tegenovergestelde even onjuist is. De waarheid ligt, zoals wel vaker, in het midden. Alleen, dat te accepteren zet een dikke streep door de egalitaire fantasieën waarop wij bezig zijn een samenleving te funderen.

Het grote probleem met die egalitaire fabeltjes is dat ze de verwachting wekken dat de verschillende etnische groepen onder gelijke omstandigheden gelijk zullen presteren. Blijven die gelijke prestaties uit, dan moet daar een verklaring voor gevonden worden. De tientallen antidiscriminatie bureaus hebben het antwoord al klaar: discriminatie! Het is die keer op keer herhaalde beschuldiging, hoe aantoonbaar onjuist ook, die de toon zet voor de sfeer van ressentiment, wrok en afgunst die multiculturele en/of multiraciale samenlevingen kenmerkt.

Dat is wat het taboe dat rust op raciale vraagstukken zo veradelijk maakt. Juist over verschillen in aanleg en capaciteiten tussen bevolkinggroepen moet open en eerlijk gediscussieerd kunnen worden, zodat verschillen in het sociaal-economische functioneren niet onmiddellijk tot allerlei onzinnige verwijten leidt.

Geen vervolging Geert Wilders

Geert Wilders ontspringt de dans. Dat is goed nieuws voor hem. Minder goed nieuws is dat de beslissing om Wilders niet te vervolgen hoogstwaarschijnlijk op geen enkele wijze is ingegeven door een werkelijke overtuiging van het belang de waarde van vrije meningsuiting.

Wilders uitspraken zijn volgens het Openbaar Ministerie "weliswaar beledigend over moslims" en dus strafbaar onder artikel 137c van het Wetboek van Strafrecht, maar omdat ze zijn gedaan binnen de context van het maatschappelijk debat wordt van strafvervolging afgezien.

Het gaat hier om een puur opportunistische keuze, ingegeven door het feit dat zelfs het O.M. wel beseft op welk niveau een land terechtkomt als prominente politici vervolgd worden voor het uiten van onwelgevallige meningen.

Ondertussen zegt het alles over de wettelijke status van het vrije woord in Nederland, dat er blijkbaar naar een reden moest worden gezocht om niet tot strafvervolging over te gaan.

Een Exercitie in Huichelarij

Via de site www.tweedekamer.nl zijn de debatten in de tweede kamer tegenwoordig live vanuit de huiskamer te volgen, maar het is de vraag of dat nu zo'n verstandig idee is. Het van begin tot eind volgen van kamerdebatten stemt over het algemeen niet al te vrolijk over ons politieke systeem. Het spoeddebat over de arrestatie van de cartoonist Gregorius Nekschot was geen uitzondering. Het teleurstellende debat was vooral een exercitie in huichelarij, met als intellectuele winnaar nota bene CDA-woordvoerder Sybrand van Haersma Buma.

Waarom? Omdat hij als enige de conclusie trok dat als partijen problemen hebben met de vervolging van iemand als Gregorius Nekschot, ze iets moeten doen aan de onderliggende wetgeving, met name artikel 137c, dat belediging van bevolkingsgroepen strafbaar maakt en daarmee elke harde grap over ras, godsdienst of seksuele oriëntatie feitelijk verbiedt. Wie terugdeinst voor die conclusie blijft steken in kritiek over de excessieve manier waarop Nekschot vorige week dinsdag werd aangehouden. Maar op dat punt was minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin nou juist bereid de toe te geven dat het een nacht in de cel houden van Nekschot bij hem ook wel wat vraagtekens opriep.

Zo werd het een warrig debat. Wat daarbij overigens opviel was dat alleen VVD en Groen Links met hun fractievoorzitter aanwezig waren. Met Marc Rutte en Femke Halsema zijn naast de aanvrager van het debat, D'66 woordvoerder Boris van der Ham, meteen ook de meest actieve deelnemers aan het debat genoemd.

In het geval van Halsema liep dat uit op een bizarre vertoning. De partij die één van de aanjagers is van de antidiscriminatie-hysterie die het klimaat voor deze arrestatie heeft geschept, probeerde het hoogste woord te woord te voeren in een debat over de trieste gevolgen daarvan. Pure huichelarij. Wat voor soort volk gaat er immers schuil achter clubjes als het Meldpunt Discriminatie Internet, de organisatie die tekende voor de aangifte tegen Nekschot? Het antwoord luidt uiteraard: de extreem-linkse activistische achterban van Groen Links.

Wat dat betreft was de opstelling van de PvdA heel wat geloofwaardiger. Hun woordvoerder, Ton Heerts, probeerde wijselijk om vooral maar zo min mogelijk op te vallen. Ook de SP-fractie, die normaal garant staat voor ronkende uitspraken, kwam verdacht bleutjes voor de dag. Beide fracties begrepen beter dan Halsema dat de vervolging van Nekschot past in het beleid om discriminatie harder te bestrijden, waartoe de linkse partijen de regering in het verleden zelf per motie hebben opgeroepen.

Je moet voor de verdediging van onze vrijheden eenvoudigweg niet aan de linkerkant van het politieke spectrum zijn. Ook D'66 had dat wat dat betreft een flinke klont boter op het hoofd, met een fractievoorzitter die Geert Wilders bij herhaling van racisme beschuldigd vanwege zijn islamkritiek en een voorstander is van vervolging van de PVV-voorman.

En de VVD dan? Die waren met acht man uitgerukt voor het debat en zetten zwaar in, met uitspraken als 'politieke vervolging'. Ook Rutte weigerde echter onder ogen te komen dat het probleem schuilt in de veel te vergaande beperking van de vrijheid van meningsuiting die uitgaat van onze wetgeving. Voor de PVV gold hetzelfde, die partij richtte de peilen vooral op de minster van OCW, Ronald Plasterk, en riepen hem op om pal te staan voor de artistieke vrijheid. Maar waarom zou een cartoonist meer vrijheid moeten hebben dan een gewone burger? Iedereen moet zijn mening kunnen uiten, ook als die bepaalde bevolkingsgroepen onwelgevallig is.

Door de weigering om artikel 137c en 137d van het Wetboek van Strafrecht in het debat te betrekken, kon iedereen bij herhaling huichelachtig verklaren dat ze grote waarde hechten aan de vrijheid van meningsuiting. Afgaande op het debat van gisteravond is de werkelijkheid dat het vrije woord in handen van geen van deze partijen echt veilig is.

Echte voorvechters van de vrijheid van meningsuiting leggen zich niet neer bij gedrochtelijke wetsartikelen als 137c en 137d.

De Aanval op het Vrije Woord

De vervolging van cartoonist Gregorius Nekschot hoeft niemand te verbazen. Hooguit was de volstrekt excessieve manier waarop, met een grootscheepse politieinval, een onnodige arrestatie en als slagroom op de taart een volle nacht in de cel, verrassend te noemen. De vervolging op zich past echter perfect in de ontwikkelingen die zich sinds de eeuwwisseling in dit land hebben voorgedaan.

Het zijn interessante tijden waarin we leven, we maken de demasqué van een samenleving mee. Het eigenbeeld van een vrije en tolerante samenleving, dat dit land zo vol trots koesterde, wordt voor onze ogen tot op de laatste steen afgebroken. Alle hoogdravende huichelarij op en rond 4 en 5 mei kan niet verhullen dat we in werkelijkheid leven in een land waar mensen voor het uiten van hun mening worden vervolgd, bedreigd en vermoord.

Op de site Het Vrije Volk prijkte boven één van de artikelen die naar aanleiding van de arrestatie van Nekschot verscheen een DDR-vlag en elders zijn de verwijten van Stasi- of Gestapo-praktijken niet van de lucht. Dit is echter gewoon Nederland en wat hier gebeurt valt keurig binnen zowel de letter als de geest van onze wetgeving. Ook aanvallen op Paul Velleman, de verantwoordelijke officier van justitie, en Ernst Hirsch Ballin, de huidige minister van justitie, slaan de plank daarom feitelijk mis, al is de rol van beide heren odieus. Laat er geen misverstand over bestaan: het fundamentele probleem schuilt niet in de uitvoering, maar in de onderliggende wetgeving.

De harde werkelijkheid is dat het vrije woord in dit land nooit echt wortel geschoten heeft. Een organisatie als de American Civil Liberties Union (ACLU), die zich onvoorwaardelijk voor de vrijheid van meningsuiting inzet, ook als de meningen die geuit worden hen onwelgevallig zijn, zul je in Nederland dan ook niet vinden. De ACLU, feitelijk een linkse organisatie, heeft in een beroemde zaak ooit het demonstratierecht van Neo-Nazi's met succes verdedigd. Zoiets is in Nederland onvoorstelbaar. Wij moeten het doen met uiterst dubieuze clubjes als Artikel 1 en het Meldpunt Internetdiscriminatie, die ongehinderd en ongegeneerd kunnen strijden tegen de vrijheid van meningsuiting. Sterker nog, die daarvoor subsidie van de overheid ontvangen.

Door het ontbreken van diepe wortels, heeft de vrijheid van meningsuiting in dit land ook nooit een fundamentele wettelijke waarborg gekregen. Het vrije woord heeft altijd een voorwaardelijk karakter behouden. De laatste decennia zijn de wettelijke grenzen regelmatig overschreden, voornamelijk door publicisten en cartoonisten van linkse signatuur die hun pijlen richtten op het Christendom of het Koningshuis, zonder dat daar juridische consequenties aan verbonden waren. Zo kon het idee ontstaan dat we vrijer waren om te zeggen wat we willen, dan ooit tevoren.

De trieste waarheid is dat het ging om gedoogbeleid. Zaken als majesteitsschennis en godslastering zijn nooit uit het Wetboek van Strafrecht verdwenen. In plaats daarvan zijn er de afgelopen decennia juist vergaande nieuwe beperkingen van de vrijheid van meningsuiting aan het strafrecht toegevoegd, in de vorm bepalingen over het beledigen van of oproepen tot haat tegen bevolkingsgroepen. Op de enige grondwettelijke garantie voor vrijheid van meningsuiting, in artikel 7, volgt een grote maar.

In één van de vorige bijdragen op dit blog is al eens in meer detail op ons gebrek aan vrije meningsuiting ingegaan. Het komt er in dit land op neer dat je mag zeggen wat je wilt, maar voor verkeerde meningen gestraft zult worden. Dat is natuurlijk een schijnvrijheid.

Wanneer er in de toekomst weer eens iemand soepel op een erkenning van het belang van vrijheid van meningsuiting, laat volgen dat die vrijheid van meningsuiting ook zijn beperkingen kent, is het goed om het beeld van een cartoonist die wordt opgepakt door een arrestatieteam en een nacht in de cel mag doorbrengen in de herinning op te roepen. Dat is namelijk de werkelijkheid achter die bezadigde woorden.

Niemand moet zich door dit soort charlatans voor de gek laten houden. Wie beperkingen aan de vrijheid van meningsuiting verdedigd, die zo ver gaan als die in dit land, is een vijand van het vrije woord, ook kan of wil de persoon in kwestie dat aan zichzelf niet toegeven.

Fantaseren over de dood van Geert Wilders

De geweldsfantasieën over een aanslag op Geert Wilders die op TV (Paul de Leeuw en Café de Wereld) en Youtube de ronde doen zijn veelzeggend. Ze maken duidelijk hoezeer hysterie en frustratie in linkse kring om zich heen grijpen. Steeds duidelijker wordt dat links en de islamitische extremisten die ze voortdurend de hand boven het hoofd menen te moeten houden veel gemeen hebben.

Beide geloven immers hartgrondig in zaken die rationeel gewoon niet meer hard te maken zijn. Wanneer dat soort fanatieke gelovigen wordt geconfronteerd met feiten die de door hen gekoesterde waarheid weerspreken, leidt dat tot zulke diepe frustraties dat die gevoelens een uitweg zoeken in verbaal of fysiek geweld jegens de ongelovigen en afvalligen die dergelijke ketterij verspreiden.

Daarom staan de schrijfselen van de linkse kliek zo vaak bol van haat en woede naar personen die het wagen om hun multiculti-fantasieën ter discussie te stellen, zoals Wilders (en daarvoor Fortuyn, Bolkenstein en Janmaat). Het zijn de hysterische reacties van lieden die verteld wordt dat de aarde om de zon draait, terwijl hun geloof hen ingeeft dat het juist de zon is die om de aarde draait.

Ondertussen wanen deze figuren zichzelf nog dappere verdedigers van fatsoen en respect ook, die met hun aanvallen op de kritikasters van het linkse geloof hun morele voortreffelijkheid aantonen. Je moet het maar met een strak gezicht kunnen volhouden. Wanneer je definitief afscheid hebt genomen van rationaliteit, zoals rechtlijnige aanhangers van de linkse kerk, is het blijkbaar goed mogelijk om te fantaseren over de dood van politieke tegenstanders zonder je morele superioriteit in gevaar te zien komen.

Als er iemand de daad bij het woord voegt, zoals destijds bij Fortuyn, worden er krokodillentranen gehuild, maar blijkbaar niet voor lang. Zo langzamerhand heeft links, in de confrontatie met Wilders, alle lessen van de moord op Fortuyn immers al weer overboord gezet. Wie ketterij verspreidt, zo lijkt de communis opinio, moet niet raar opkijken op de brandstapel te eindigen.

Relevante links:
- Wilders dient verdedigt te worden
- We zijn zo vrolijk want Geert Wilders die is dood

Geen reden tot (morele) paniek?

Op de opinie-pagina van Trouw trok de Utrechtse socioloog Cas Wouters een tijdje geleden van leer tegen de "morele paniek" rond de vertoning van de pornoklassieker Deep Throat door de publieke omroep. Hij vergeleek recente gevallen van morele paniek, zoals de discussie over breezerseks en groepsverkrachtingen, met de zorgen om de dansrage in de jaren twintig.

Wat hij bij zijn aandacht voor de overeenkomsten daartussen even vergat, is dat er nogal een verschil is tussen jezelf zorgen maken over dansen en jezelf zorgen moeten maken over zaken als groepsverkrachtingen. Feit is dat de morele paniekzaaiers waar Wouters met milde spot over schijft het historisch gelijk volledig aan hun zijde hebben gekregen.

Stel je eens voor dat een jongere van nu één van zijn voorouders uit het interbellum mee zou nemen naar de vleesmarkt die het hedendaagse uitgaansleven is. Die zou tot de conclusie komen dat de angst voor zedenverwildering van de morele paniekzaaiers van destijds volledig terecht was. We lachen om het feit dat mens zich destijds druk maakte om de dansrage omdat die ons, bekeken vanuit het heden, zo onschuldig lijkt.

Hetzelfde zien we als het gaat om de zorgen om het gedrag van voetbalsupporters. Toen voetbal in de jaren dertig opkwam als toeschouwerssport waren er personen die zich druk maakten om de emoties die deze sport bij supporters losmaakte, met name bij jongeren. Nu lachen om die zorgen en zien die periode als een tijd van volkomen onschuldig supporterschap. Waarom? Omdat wij in een wereld leven waar doden vallen bij supportersgeweld.

Kortom, wij lachen als een boer met kiespijn om de zorgen van die tijd. Op allerlei terreinen zijn de stoutste dromen van de morele paniekelingen van destijds vertroffen.

Het is goed om dat in het achterhoofd te houden, als er weer eens een sociale wetenschapper wordt opgevoerd met het riedeltje dat bezorgdheid over moreel verval van alle tijden is. Die redenatie miskent het feit dat daarmee de vraag of die zorgen terecht zijn volstrekt niet beantwoord wordt.

Het onvermogen de werkelijkheid te aanvaarden

Het onvermogen van de links-liberale bestuurlijke elite om de werkelijkheid waarmee we ons als volk geconfronteerd zien te aanvaarden, begint zo onderhand kolderieke trekjes te vertonen. De onderstaande spotprent is afkomstig uit de lesbrief 'Laat je niet gek maken', die Amsterdamse scholieren beoogt te onderwijzen over concepten als vrijheid van meningsuiting en godsdienstvrijheid, dit alles met in het achterhoofd de Islam-film van Geert Wilders.

Integratieproblematiek in linkse ogen
Vriendelijk moslimjochie versus vijandige autochtonen

Eigenlijk past hier alleen nog maar medelijden. Na alles wat Amsterdam de laatste jaren heeft meegemaakt, is dit (onveranderd) de kijk van de Amsterdamse links-liberale elite op de integratieproblematiek. Onverdraagzame volkse autochtonen die door hun agressieve houding gezellig samenleven met moslims onmogelijk maken.

Let wel, we spreken over een stad waar een vooraanstaande opiniemaker op straat is afgeslacht, waar homo's terug de kast in worden gejaagd, waar joden op weg van en naar de synagoge bespuugt worden, waar gevoetbald is met herdenkingskransen en waar een verzetsgedenkteken verwijderd werd omdat de vorm de allochtone bewoners niet aan stond.

Alternatieve versies van de afbeelding, die al heel wat dichter bij de Amsterdamse realiteit in de buurt komen:

Geen Stijl
Vriendelijke homofiel versus vijandige allochtonen

Gregorius Nekschot
Vriendelijke afvallige versus vijandige ex-geloofsgenoten

Relevante links:
- Lesbrief over Wilders
- PVV boos over lesbrief
- Partij van Allah met de dag militanter

Vrijheid van Meningsuiting?

Op zich stelde de onvolprezen Timo Eekhoudt natuurlijk best een zinnige vraag in de uitzending van Nova College TV die het startsein vormde van zijn Warholiaanse ten minutes of fame. Waarom wordt er met de aangiften van hedendaagse verzetshelden als Timo en Els Lucas nou eigenlijk zo weinig gedaan? Zou het Openbaar Ministerie een vervolging van Geert Wilders afhouden, omdat ze van mening zijn dat hij zich keurig aan de wet heeft gehouden en dus denken dat zo'n aanklacht geen kans maakt?

Te vrezen valt, dat het tegenovergestelde het geval is. Het Openbaar Ministerie realiseert zich waarschijnlijk maar al te goed dat een veroordeling van Wilders een reële mogelijkheid zou zijn. Ons recht op vrije meningsuiting wordt door de meeste mensen schromelijk overschat, feitelijk is het een farce.

Dit is wat onze grondwet ons garandeert:

Artikel 7
1. Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.

(...)

3. Voor het openbaren van gedachten of gevoelens door andere dan in de voorgaande leden genoemde middelen heeft niemand voorafgaand verlof nodig wegens de inhoud daarvan, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.

Klinkt mooi, niet? Er is echter een probleempje, namelijk de slinkse toevoeging behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet. Met dat toevoegsel is dit grondwettelijke recht op slag ondergeschikt gemaakt aan de bepalingen van reguliere wetten, zoals bijvoorbeeld:

Wetboek van Strafrecht

Art. 137c. Belediging van bevolkingsgroep
1. Hij die zich in het openbaar, mondeling of bij geschrift of afbeelding, opzettelijk beledigend uitlaat over een groep mensen wegens hun ras, hun godsdienst of levensovertuiging, hun hetero- of homoseksuele gerichtheid of hun lichamelijke, psychische of verstandelijke handicap, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar of geldboete van de derde categorie.
2. Indien het feit wordt gepleegd door een persoon die daarvan een beroep of gewoonte maakt of door twee of meer verenigde personen wordt gevangenisstraf van ten hoogste twee jaren of geldboete van de vierde categorie opgelegd.

Art. 137d. Aanzetting tot haat tegen bevolkingsgroep
1.Hij die in het openbaar, mondeling of bij geschrift of afbeelding, aanzet tot haat tegen of discriminatie van mensen of gewelddadig optreden tegen persoon of goed van mensen wegens hun ras, hun godsdienst of levensovertuiging, hun geslacht, hun hetero- of homoseksuele gerichtheid of hun lichamelijke, psychische of verstandelijke handicap, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar of geldboete van de derde categorie.
2. Indien het feit wordt gepleegd door een persoon die daarvan een beroep of gewoonte maakt of door twee of meer verenigde personen wordt gevangenisstraf van ten hoogste twee jaren of geldboete van de vierde categorie opgelegd.

Nederland kent kortom geen ware vrijheid van meningsuiting. Wij zijn weliswaar vrijgesteld van censuur vooraf, maar wat heb je er aan te mogen zeggen en schrijven wat je wilt als je voor 'verkeerde' meningen vervolgens wel gestraft kunt worden. Feitelijk zou in deze situatie censuur te prefereren zijn, want dan zou je als burger tenminste van te voren aan de overheid kunnen vragen of je mening in dit land verboden is of niet. Nu moet je maar afwachten of een iets te ongezouten mening over bepaalde kwesties je een dagvaarding oplevert of niet.

Wie de bovenstaande artikelen goed tot zich door laat dringen, zal zich realiseren dat je het echt niet al te bont hoeft te maken om voor vervolging in aanmerking te komen. Elke kritiek op bepaalde bevolkingsgroepen, hoe terecht ook, is in potentie strafbaar. Want wat 'beledigend' is en wanneer er sprake is van 'aanzetten tot haat' en 'discriminatie' is natuurlijk volstrekt subjectief. Het enige dat nodig is voor een veroordeling, is een rechter met een gewillig oor.

Geert Wilders zou dan ook zonder probleem voor de rechter kunnen worden gesleept op basis van zijn uitspraken over de Islam. Niet voor niets wordt er door de anti-discriminatie industrie gemopperd dat Janmaat destijds om minder veroordeeld werd. Wilders heeft de afgelopen jaren dingen kunnen roepen die voorheen onmogelijk waren, terwijl er aan de wetgeving toch echt niets veranderd is.

De vergaande vrijheid van meningsuiting die we de laatste jaren genoten hebben, is betaald met het bloed van Pim Fortuyn. De volkswoede en verontwaardiging rond die moord, en later die op Theo van Gogh, heeft de anti-discriminatie sector in het defensief gedwongen.

We hebben echter boven onze stand geleefd. Inmiddels komt de multikulti-kliek weer uit de schulp gekropen en vindt bij justitie tot op zekere hoogte een gewillig oor. Al enige tijd geleden is bijvoorbeeld besloten dat er zal gaan worden opgetreden tegen onwelgevallige uitlatingen op het internet. Enkele internetters die meenden dat uitlatingen gedaan op het Amerikaanse internetforum Stormfront onder de Amerikaanse wetgeving vielen, is inmiddels duidelijk gemaakt dat een Nederlander zich geen burger van de Verenigde Staten moet wanen. Ware vrijheid is voor ons niet weggelegd, ondanks alle huichelarij rond 5 mei ('we vieren de vrijheid').

Wilders aanpakken is echter van een andere orde. Daarvan is duidelijk dat hij spreekbuis is van een fors deel van de Nederlandse bevolking. Voor zo'n gevoelig liggende vervolging blijkt het Openbaar Ministerie vooralsnog terug te deinsen. Van een principiële keuze lijkt hierbij helaas echter geen sprake.

Het verlangen naar lang vervlogen tijden

Elke keer als ik Het Dorp van Wim Sonneveld beluister schiet ik een beetje vol, terwijl ik toch echt geboren en getogen ben in een stad in het westen van het land en de tijd die zo weemoedig wordt bezongen ook nog eens ver voor de mijne ligt.

Blijkbaar ben ik niet de enige die zonder zelf het dorpsleven van die lang reeds vervlogen tijd te hebben ervaren, vatbaar is voor het gevoel van nostalgie dat dit nummer zo mooi weet te verwoorden, want Het Dorp stond op nummer één in de Top 100 van het Nederlandse Lied die onlangs door Radio 5 werd uitgezonden.

Diep in ons hart weten we allemaal wel, zelfs de meest verdwaasde vooruitgangsdenkers onder ons, dat er de afgelopen decennia te veel van waarde verloren is gegaan en dat we steeds maar verder en verder afdrijven van wat Nederland ooit tot Nederland maakte.

Het Dorp is overigens de Nederlandse versie van het al even ontroerende La Montagne van Jean Ferrat (voor een vertaling daarvan zie hier).

Ten strijde tegen het vrije woord

Twan Huys heeft een stukje televisiegeschiedenis weten te schrijven. De aflevering van de Nova College Tour waarin Gerard Spong besloot om een student politicologie van de Universiteit van Amsterdam bij te staan in zijn dappere strijd tegen de vrijheid van meningsuiting zou voortaan op elke cursus televisiejournalistiek moeten worden besproken. Als voorbeeld van hoe het niet moet, welteverstaan, want zo'n sterk staaltje tendentieuze journalistiek kom je niet vaak tegen.

Wat wil het geval? De Nova College Tour is een programma waarin Huys, te gast bij een Nederlandse universiteit, ten overstaan van een publiek van studenten een bekende Nederlander interviewt. Tijdens de uitzending met Spong, opgenomen in een gebouw van de Universiteit van Amsterdam, kwam het gesprek op Pim Fortuyn. Gevraagd door Huys of Geert Wilders de natuurlijke opvolger van Fortuyn was, voelde de geïnterviewde zich geroepen om dat met wat ferme taal te ontkennen. Wilders maakte zich, anders dan Fortuyn, schuldig aan het "strafbaar aanzetten tot haat tegen moslims".

Die uitspraak ging al redelijk ver, maar het bleek nog maar een voorproefje. Een opmerking uit het publiek over het belang van vrije meningsuiting, was namelijk aanleiding voor Spong om volledig uit de bocht te vliegen. Het ontlokte hem een pedante preek waarin hij met verwijzingen naar de genocide in Rwanda en zelfs de Holocaust op de proppen kwam. De moraal van het verhaal: de Hutu-leiders en Joseph Goebbels maakten ook gebruik van "hun recht op vrijheid van meningsuiting".

Wat te doen om de naderende genocide door Wilders en de zijnen tegen de Moslims te voorkomen? Dat was "nogal simpel", verklaarde Spong met evidente zelfvoldaanheid, ter afsluiting van het staaltje morele zelfbevlekking dat hij zojuist te berde had gebracht, Wilders moest "gewoon" worden aangeklaagd voor aanzetten tot haat.

Dwaze provinciaal of hedendaagse Hannie Schaft?

Zo simpel is dat blijkbaar nu ook weer niet, want de onverbeterlijke ijdeltuit werd prompt geconfronteerd met Timo Eekhoudt, een publiekslid dat zich beklaagde over het feit dat er maar niets gedaan werd met zijn aangifte tegen Geert Wilders wegens aanzetten tot haat. Spong had daar wel een verklaring voor. Het Openbaar Ministerie zou "een slappe troep" zijn, en "als de dood zo bang" voor het verwijt een politieke vervolging te voeren.

Daarmee leek de kous af en ging het gesprek over op een ander onderwerp. Tijdens het vragenrondje aan het einde van de uitzending kwam een student echter terug op de kwestie Wilders en vroeg zich af waarom Spong, gezien zijn felle taal eerder, eigenlijk niet het voortouw nam in de juridische strijd tegen Wilders. Als hij er zulke uitgesproken meningen op na hield, was het dan niet een beetje laf om zijn kwaliteiten als advocaat niet te benutten? Met in het achterhoofd wellicht de hoon en woede die Doekle Terpstra ten deel viel naar aanleiding van zijn oproep om het kwaad Wilders te bestrijden, trachtte Spong zich er nog gladjes onderuit te praten door te stellen dat dat zijn taak niet was. Als advocaat begon hij niet zelf zaken, maar wachtte hij op cliënten.

Helaas voor Spong was dat het moment waarop Huys elke pretentie van journalistieke objectiviteit overboord besloot te zetten. De presentator had zich al lichtelijk dubieus gedragen. Zo informeerde hij op een bepaald moment bij het publiek of er vragen waren over de "koran-flim", maar corrigeerde dat in één adem snel even tot het net iets tendentieuzer klinkende "anti-islam film". Toen Spong iets later even een beetje op zoek naar woorden leek en uiteindelijk nogal slapjes stelde dat Wilders "de hele samenleving op het verkeerde been zette", suggereerde Huys behulpzaam zijn gast het woord "gijzelt" als beter alternatief. Het waren maar kleinigheden, in ieder geval in vergelijking met de schaamteloze excercitie in volksmennerrij die hij ter afsluiting van de uitzending ten beste gaf.

Het lijkt misschien overdreven om over volksmennerrij te spreken, maar dat is toch echt wat er gedurende de laatste minuten van de uitzending voor de ogen van de kijker plaatsvond. Welk ander woord zou het spektakel kunnen beschrijven, van een presentator van een publieke omroep die spontaan besluit om het verzet tegen Wilders te organiseren, door Spong op te roepen om Eekhoudt pro-deo bij te staan en vervolgens ook nog even te trachten om andere publieksleden deel te laten nemen aan de aanklacht?

Een beteuterde Spong overdenkt het verwijt van lafheid

Wat Spong bezielde is een interessante vraag, maar in de commotie besloot hij de uitdaging dan maar aan te nemen en nodigde Eekhoudt uit om hem zijn sofinummer en naam te faxen zodat ze aan de slag konden. Het leverde hem overdonderend applaus uit de zaal op, eindelijk iemand die bereid was de strijd aan te binden met de Geblondeerde Satan.

Toen het tumult bedaard was, leek Huys even een beetje beduusd.

"Dat is volgens mij nogal nieuws, als u pro deo de zaak tegen Geert Wilders gaat aanpakken. Dat betekent dat er juridisch wellicht iets gaat gebeuren."

"You bet your life," was het gespeeld laconieke antwoord.

Aangemoedigd door de flegamatieke houding van zijn gast, besloot de presentator er een schepje bovenop te doen.

"Heeft u meer mensen nodig, of is één genoeg?"

Zonder het antwoord van Spong af te wachten, nodigde Huys, die de smaak nu blijkbaar flink te pakken had, het publiek uit om op te staan als ze mee wilden doen met de aanklacht tegen Wilders. Het grootste deel van het publiek gaf gretig gehoor aan de oproep. Het was een moment om jezelf even in de arm te knijpen. Gebeurde dit nu echt?

Sta op als je Geert Wilders haat

"Geert Wilders, maak je borst maar nat?" vroeg Huys triomfantelijk.

"Als ik Geert Wilders was, zou ik een goede advocaat nemen," antwoordde Spong.

Het frappante is, dat noch Huys, noch de verantwoordelijke personen bij de omroepen die dit programma mogelijk maakten (NPS, NOS en VARA) zich blijkbaar realiseerden dat de normen van verantwoorde journalistiek op tamelijk bizarre manier overschreden werden. In plaats van de genante scène uit de uitzending te knippen, ging men met de zelf gecreëerde opstand tegen Wilders aan de haal. Die avond nog, werd een fragment van de betreffende aflevering van de Nova College Tour, die pas een dag later zou worden uitgezonden, vertoond in de reguliere uitzending van Nova en daarbij gnuivelend als amusant nieuwtje gepresenteerd. Vooral de gezichtuitdrukking van presentatrice Clarie Polak op het moment dat ze na afloop van het fragment nog even in beeld komt, zegt veel. Goedkeurend glimlacht ze over het jeugdig enthousiasme dat haar collega Huys met zijn ongehoorde staaltje van journalistiek activisme had losgemaakt.

Kind van de rekening zijn Spong en zijn naïeve cliënt, die ongetwijfeld snel zullen merken dat de rol van spreekbuis van het verzet tegen Wilders je behalve enthousiaste bijval onder linkse studentjes, ook minder plezierige reacties oplevert. Wat dat betreft kan Terpstra opgelucht ademhalen dat iemand Spong zo gek heeft gekregen om het stokje van hem over te nemen. Spongs ijdelheid zal hem er uiteraard van weerhouden te erkennen dat Huys hem een oor heeft aangenaaid en hij zal er het beste ook wel van weten maken. Als vooraanstaand lid van het kliekje mediageile strafpleiters dat bij voortduring loert op publiciteitgevoelige rechtzaken, zal de aandacht die deze zaak ongetwijfeld gaat trekken veel goedmaken.

Spongs cliënt Eekhoudt blijkt ondertussen het soort student politicologie te zijn waarin de Universiteit van Amsterdam zich specialiseert, een bespottelijke provinciaal die zichzelf in de grote stad de rol van radicaal heeft aangemeten en tijdens hoorcolleges, tot irritatie van zijn medestudenten, docenten lastig valt met citaten van Marx en Engels (anno 2008). Ziedaar de held van het moderne verzet, die door Spong wijselijk al een spreekverbod opgelegd heeft gekregen. Zou Eekhoudt ooit een probleemwijk van dichtbij hebben gezien, of weten hoe het is om te moeten toezien hoe agressieve migrantenjongeren in toenemende mate de sfeer in je buurt bepalen? De vraag stellen, is hem beantwoorden.

Het gezicht van zelfvoldaan links

En Huys? Voor hem lijkt er geen vuiltje aan de lucht te zijn. Hij noch zijn broodheren zijn zich van enig kwaad bewust. Ach, misschien moet Huys ook niet veroordeeld worden, maar juist gecomplimenteerd. Het was namelijk een heel bijzonder stukje televisie, zelden is het verraad van de maatschappelijke elite beter in beeld gebracht. Het enthousiasme waarmee de jonge garde ervan de rijen sloot tegen de spreekbuis van het plebs en de kleinburgerij, maakt duidelijk dat de multiculturele kliek zich weliswaar in het defensief bevindt, maar feitelijk ongebroken is. Niet dat het publiek een multicultureel karakter had, dat was zo blank dat niemand zou kunnen vermoeden dat er in dit land ondertussen hele wijken zijn waarin je nauwelijk nog een autochtoon gezicht tegenkomt. Hoe dan ook, de boodschap was duidelijk: mensen die soulaas verwachten van hun stem op Wilders, hoeven zich dan geen illusies te maken. Goedschiks of kwaadschiks zal de geest terug in de fles worden gedwongen.

Niet iedereen stond overigens op, dat moet gezegd worden. Laten we hopen dat de personen geen gehoor gaven aan Huys' oproep en gewoon bleven zitten toen de meerderheid van de aanwezigen opstond, dat niet deden uit apathie maar uit een iets beter ontwikkeld respect voor het vrije woord en een beter inzicht in de dieperliggende redenen dat zoveel mensen stemmen op politici als Wilders.

Relevante links:
- De volledige uitzending van Nova College TV
- Het Nova fragment

Benoemen en Bouwen

Doekle Terpstra lijkt oprecht niet te begrijpen waarom hij zoveel hoon en woede oogst met zijn initiatief 'benoemen en bouwen'. In wat voor land leven we, vroeg hij zich naar aanleiding van de felle kritiek op zijn oproep om ten strijde te trekken tegen de verwildering van de Nederlandse samenleving eerder al af, dat een pleidooi voor tolerantie zulke reacties losmaakt.

Een land, misschien, waar al meer dan dertig jaar van moedwillig wanbeleid de bevolking een beetje cynisch heeft gemaakt? Hoe goed Terpstra het ongetwijfeld ook allemaal bedoelt, sussende woorden en goede intenties volstaan niet om het vertrouwen te herstellen in een maatschappelijke elite die al decennialang hopeloos faalt in het vinden van eigen oplossingen voor de migratieproblematiek, maar zich ondertussen wel geroepen voelde om oplossingen gebaseerd op gezond verstand, zoals een migratiestop, onbespreekbaar te houden.

Dertig jaar? Ja, want zo lang is het ondertussen al geleden dat vanuit de grote steden de eerste signalen kwamen dat massamigratie van groepen zonder enige binding met de Nederlandse cultuur en volksaard serieuze spanningen met zich mee bracht. De opkomst van rechts-radicale partijen als CP en CD was een signaal dat er iets serieus mis aan het gaan was . Een verantwoord handelende elite zou dat signaal op waarde hebben geschat en met passende maatregelen zijn gekomen, een 'benoemen en bouwen' avant la lettre als het ware. Het afkondigen van een migratiestop zou het meest voor de hand hebben gelegen, zodat de problemen rond reeds aanwezige migranten opgelost zouden hebben kunnen worden alvorens tot een beslissing te komen eventueel verdere migratie toe te staan.

Er gebeurde iets heel anders, massaal werd ten strijde getrokken tegen de boodschappers en de achterban die ze vertegenwoordigden. Reel bestaande problemen werden genegeerd en gebagatelliseerd, om de aandacht te kunnen richten op het werkelijke probleem: het racisme van het grootstedelijk grauw. Een miljoenenverslindende antidiscriminatie industrie werd opgetuigd om dit kwaad uit te roeien, terwijl onder het mom 'gezinshereniging' de migratiestroom uit vrolijk doorging. Structureel werd het symptoom, de opkomst van extreemrechts, bestreden in plaats van de ziekte, een onverantwoord migratiebeleid.

Omdat dweilen met de kraan open nu eenmaal weinig zoden aan de dijk zet, werden geen van de problemen rond migratie ooit opgelost. Een toenemend aantal Nederlanders kon dat met eigen ogen waarnemen, want ten gevolge van een gestaag uitdijende migrantenpopulatie mochten ook kleinere gemeenten zich in de loop van de jaren negentig verheugen in de aanwezigheid van hun medelanders. Het gevolg was een een langzaam in kracht winnende vloed van onvrede die uitmondde in de massale bijval die Pim Fortuin in 2002 onder het volk oogstte.

Sindsdien is de geest uit de fles, maar tot een radicale breuk met het migratiebeleid van de afgelopen decennia is het nooit gekomen. Nog steeds behandelen zachte heelmeesters de wond. Migratiestop? Onbespreekbaar. Uitzetting van criminele migranten? Onbespreekbaar. Er is in de vijf jaren sinds de dood van Fortuin dan ook geen enkele verbetering opgetreden, met als gevolg een voortwoekerende onvrede waarvan Geert Wilders met zijn forse uitspraken de spreekbuis geworden is.

Is het nu echt zo raar dat, gezien het bovenstaande, een oproep tot een burgerinitiatief die onbeschaamd wordt ondertekend door politici die medeverantwoordelijkheid dragen voor het migratiedrama, op hoon wordt getrakteerd? Met een beetje gezond verstand had Terpstra toch zelf ook wel kunnen voorzien dat elke kans om de mensen op de banken te krijgen verspeeld werd op het moment dat hij leden van de bestuurlijke elite mee liet tekenen. Één aspect van deze oproep verdient overigens zonder meer lof, namelijk het feit dat Terpstra christendemocraten en liberalen zoals Elco Brinkman en Hans Dijkstal zo gek heeft gekregen hun nek uit te steken en zijn oproep te steunen. Bij velen bestaat de neiging de schuld voor het migratiedrama exclusief in de schoenen te schuiven van 'links'. In werkelijkheid was (en is) ons rampzalige migratiebeleid het product van een brede consensus onder de maatschappelijke elite.

Benoemd is er van begin af aan, maar het het antwoord van de maatschappelijke elite was (en is) bagatelliseren, marginaliseren en criminaliseren. En dat, waarde heer Terpstra, is waarom deze oproep zovelen in het verkeerde keelgat is geschoten.

Welkom

Welkom,

Het doel van dit web-log is bescheiden, het maken van notities en het delen van gedachten over heden, toekomst en verleden van het Nederlandse volk en, al doende, mijn ideeën daaromtrent wat te ordenen. Commentaar is welkom, mits uiteraard beschaafd geformuleerd.

Leo Hollandicus